One

                Pierwsze promienie wschodzącego słońca wdarły się bezczelnie do wnętrza pokoju. Zmarszczyłam nos, zacisnęłam mocniej powieki. Próbowałam nakryć się kołdrą po sam czubek głowy, ale okazało się, że coś mi to uniemożliwia. Przewróciłam się na bok. Teraz słońce delikatnie pieściło skórę moich ramion. Wreszcie jakaś miła odmiana po kilku deszczowych tygodniach. Ta londyńska pogoda zaczynała przyprawiać mnie o depresję. Mieszkałam tutaj już od blisko roku, ale w dalszym ciągu nie potrafiłam się przyzwyczaić.

                Westchnęłam głęboko. Tego poranka już nie było mi dane powrócić do krainy Morfeusza. Leżałam z przymkniętymi powiekami, przypominając sobie dzień, w którym do Londynu zawitałam pierwszy raz. Radosny uśmiech mimowolnie wkradł się na moje usta. Nie przypuszczałam nawet, że rodzice się zgodzą na moją przeprowadzkę do Europy. Do tej pory musiałam ich błagać o pozwolenie na wyjazd poza miasto. Byli nadopiekuńczy, ale nigdy nie miałam im tego za złe. W przeciwieństwie do mojej siostry – rozumiałam ich. Kiedy nasza najstarsza córka państwa Prescott zginęła w wypadku, ja miałam cztery lata. Skylar nie mogła niczego pamiętać z tamtego okresu, gdyż była zaledwie dwuletnią, uroczą dziewczynką. Ja w dalszym ciągu miałam w pamięci zapłakaną matkę, która co chwila traciła przytomność. Ojciec nie był w stanie jej pocieszyć. Sam był mocno przygnębiony. Zajmowała się nami babcia, która próbowała nie dawać niczego po sobie poznać. Minęło sporo czasu zanim zrozumiałam, co tak właściwie się stało. Lily Jane Prescott miała już nigdy nie pojawić się w naszym rodzinnym domu, z którego i tak wyprowadziliśmy się po kilku miesiącach. Rodzice panicznie bali się, że podobny los może spotkać mnie lub Skylar.

                Koniec końców rodzice zgodzili się na moją przeprowadzkę do Londynu. Dodatkowym argumentem za był fakt, iż dostałam się na prawo na oksfordzkim uniwersytecie. Zagwarantowane miałam również stypendium, dzięki czemu rodzice nie musieli łożyć na mnie pieniędzy. Na dodatkowe zachcianki zbierałam pieniądze, pracując w sklepie z odzieżą. Nie wspomniałam rodzicom jedynie o tym, że postanowiłam zamieszkać razem ze swoim chłopakiem. Z ogłoszeniem tej wiadomości postanowiłam jeszcze trochę poczekać. Najpierw musieli zrozumieć, że jestem już dorosła i całkiem nieźle sobie radzę. Poza tym mój ukochany przez ostatnie miesiące praktycznie nie przebywał w domu.

                Wyciągnęłam ręce w poszukiwaniu mojego ulubionego, pluszowego misia. Wiązało się z nim wiele wspomnień. Kiedy zaczynałam tęsknić, pryskałam jego futerko  perfumami mojego chłopaka. Był małą namiastką tego, co przez ostatni rok miałam dla siebie zdecydowanie za rzadko. Teraz jednak moje palce nie natrafiły na pluszaka. Włosy? Czyjaś głowa? Z przerażeniem otworzyłam oczy, zrywając się do pozycji siedzącej.

- Dzień dobry Hazel – blondyn posłał mi uśmiech, od którego moje kolana dosłownie się uginały. Już chciałam rzucić się na jego szyję, ale przemówiła ta wściekła część mnie. Skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej.

- Nie rób tak więcej – mruknęłam, wbijając w chłopaka mordercze spojrzenie. – Mogłam przez ciebie dostać ataku serca.

                Podniosłam się z łóżka i skierowałam kroki w stronę łazienki. Udawanie obojętnej przychodziło mi z ogromnym trudem. Nie widzieliśmy się od miesiąca. Bywały dni, gdy nie mieliśmy nawet czasu na rozmowę przez telefon. Przez ostatni tydzień wymienialiśmy się wiadomościami tekstowymi. Cierpiałam. Pozbawiona zostałam jedynej osoby, na której naprawdę mi zależało. Teraz znów mogłam normalnie oddychać, a kamień spadł z serca.

                Już miałam wejść do łazienki, gdy silne ramiona otoczyły moją talię, a kark owionął ciepły oddech. Stado nietoperzy w brzuchu poderwało się do szaleńczego lotu. Tak, nie miałam prawa używać słowa „motyle”. Według naszej dwójki to nie było właściwe określenie naszej miłości. Motyle są zbyt delikatne.

- Niall, dlaczego nie powiedziałeś, że wracasz? – Zapytałam, odwracając się w stronę blondyna.  Musiałam lekko zadrzeć głowę, by móc patrzeć w błękitne tęczówki, w których zakochałam się od pierwszego wejrzenia.

- Chciałem zrobić niespodziankę i widzę, że się udało – palcem wskazującym zaczął wodzić po obrysie moich warg. Przymknęłam powieki czekając, aż złoży na nich słodki pocałunek. Nic z tego. Niall miał najwidoczniej zupełnie inne plany, gdyż odsunął się ode mnie i delikatnie pchnął w stronę łazienki. – Poczekam na dole.

                Lekko zszokowana jeszcze przez jakiś czas wpatrywałam się w drzwi, za którymi zniknął blondyn. Dotychczas nasze powitania wyglądały zupełnie inaczej. Były namiętne pocałunki, uściski oraz wyznania miłosne. A teraz? Niall potraktował mnie z dystansem, którego do tej pory między nami nie było. Za wyjątkiem początku naszej znajomości.

                Wzięłam zimny prysznic, by zmyć z siebie resztki snu. Owinięta ręcznikiem powróciłam do pokoju z nadzieją, że jednak Niall będzie tam na mnie czekać. Spotkał mnie gorzki zawód. Wyciągnęłam z szafy zwiewną sukienkę. Dzień zapowiadał się naprawdę słoneczny i ciepły. Pogoda zdecydowała się odzwierciedlać mój nastrój. W sercu zapanowało prawdziwe lato pomimo dziwnego zachowania mojego chłopaka. Postanowiłam się tym na razie nie przejmować myśląc, że wpływ na to miała rozłąka.

                Opuściłam pokój, natychmiast wpadając na kędzierzawego chłopaka. Niall mieszkał w Londynie razem z czwórką przyjaciół. Razem natomiast tworzyli popularny wśród nastolatek zespół One Direction. To właśnie z tego powodu musiałam znosić ciągłe rozstania oraz wyjazdy w trasy koncertowe. Szybko zorientowałam się, iż będę zobowiązana dzielić się Niallem Horanem. Miał miliony fanek. Wystarczyło wejść na Twittera by przekonać się, że to prawda. Czasem bolał mnie fakt, iż reszta świata nie ma pojęcia o moim istnieniu.

- Cześć Orzeszku – Harry Styles, najmłodszy z piątki, przytulił mnie mocno. Za nim również się stęskniłam. Loczek był moim przyjacielem. Zaraz po Niallu, to właśnie z nim spędzałam najwięcej czasu. – Ty coś w ogóle jadłaś przez ostatni miesiąc? Sama skóra i kości.

- Nie przesadzaj – posłałam Stylesowi sójkę w bok.

                Schodząc na dół wpadłam na Liama, który próbował wtaszczyć swoje walizki. Wymieniliśmy się uśmiechami. Nie chciałam mu przeszkadzać. Na pogawędki miał jeszcze przyjść odpowiedni czas. Zeskoczyłam radośnie z ostatniego stopnia, wpadając prosto w objęcia Tomlinsona.

- Hazel, jak dobrze znów ciebie widzieć.

- Wzajemnie Lou – cmoknęłam chłopaka w policzek. – Widziałeś gdzieś Nialla?

- Kuchnia – szatyn wskazał głową wahadłowe drzwi. – Pewnie właśnie się obżera. Paul nie pozwolił nam zajechać do Nando’s. Nialler narzekał, że umrze z głodu.

- Cały Horan – wzruszyłam ramionami, nie przestając się uśmiechać. Sama obecność współlokatorów wystarczyła, by mój humor się poprawił. Nie przypominam sobie bym kiedykolwiek przy nich płakała. A nawet jeśli coś takiego miałoby mieć miejsce, to natychmiast przyszliby i pocieszali na swój sposób. Louis podtykałby pod nos marchewki, Liam opowiadał o racjonalnym podejściu do życia, Harry rzucał się z łaskotkami, a Zayn przychodził z ogromną torbą słodyczy. Na razie jednak nie miałam w życiu zbyt wielu powodów do zmartwień. Miałam cudowną rodzinę w Stanach oraz jeszcze wspanialszego chłopaka tutaj, w Londynie.

                W podskokach weszłam do kuchni. Było to przestronne pomieszczenie z ogromnym oknem, które wychodziło na ogród. Lubiłam tutaj przesiadywać. Zajmowałam miejsce przy stole, parząc wcześniej zieloną herbatę i obserwowałam widoki za oknem. Teraz Niall urzędował przy kuchence, gotując coś na wczesny obiad. Pachniało wspaniale. Wierzyłam, że będzie równie dobre. Chociaż wątpliwym było bym mogła ową potrawę skosztować. Już na początku naszego związku przekonałam się, że lepiej Horanowi nie zabierać niczego z talerza.

                Zajęłam swoje stałe miejsce, nie chcąc przeszkadzać mistrzowi. Zdawało się, że nawet nie odnotował mojej obecności. Chrząknęłam cicho. Odwrócił się, a jego twarz rozświetlał szczery uśmiech. Wyłączył gaz pod garnkiem, odstawił go na bok i zajął miejsce naprzeciwko mnie. Patrzyłam w błękitne tęczówki z odległości kilkunastu centymetrów. A co w nich widziałam? Bezgraniczne i najsilniejsze ze wszystkich uczucie – miłość. Byłam całym jego światem tak samo, jak on moim.

                Przysunęłam się bliżej, muskając delikatnie usta Irlandczyka. Zamruczał cicho, wplatając palce w moje włosy.

- Tęskniłem za tobą – wyszeptał, prawie się ode mnie nie odsuwając. – Nie zostawiaj mnie już.

- To ty wyjechałeś – przypomniałam. Poruszył się nerwowo, a ja zaklęłam w myślach. Zepsułam tą romantyczną chwilę. Niall opadł na oparcie krzesła, momentalnie mizerniejąc. Zagryzłam dolną wargę. Nie chciałam go niczym urazić. Nie miałam również zamiaru wypominać tych wszystkich, trudnych chwil, a było ich nadzwyczaj dużo. Sama zdecydowałam się na takie życie.

- Teraz będziemy mieć dla siebie całe trzy i pół miesiąca – na usta blondyna powrócił szeroki uśmiech. – Obiecuję, że przez ten czas będę tylko dla ciebie.

                Pokiwałam głową. Jakoś trudno mi było w to uwierzyć. Cały zespół był właśnie w trakcie nagrywania nowej płyty. Mieli już większość kawałków, ale ostatnie wyjazdy w trasę sprawiły, że nie mogli nagrać tego ostatniego utworu oraz zebrać wszystkiego w jedną, spójną całość. Zdawałam sobie sprawę, iż każdego dnia Niall będzie musiał spędzić kilka godzin w studiu. Podobnie z resztą, jak cały zespół. Poza tym we wrześniu mieli wystąpić na Video Music Awards. Wylecieć mieli już ostatniego dnia sierpnia. Powrót zaś zaplanowany był na dwunastego września. Kolejne dwa tygodnie bez Nialla. Od października natomiast rozpoczynałam drugi rok na Oxfordzie. I jakimś magicznym sposobem trzy miesiące zmienią się w niecałe trzy tygodnie.

- Przemyślałem również kilka spraw – z zamyślenia wyrwał mnie głos Horana. – Chcę byś pojechała razem ze mną na V Festival.

- Jako kto? – Zapytałam beznamiętnym tonem.

- Nie mogę ciebie wiecznie ukrywać. Ten rok był dla nas trudny, ale chcę móc zabierać ciebie na oficjalne imprezy. Wreszcie będziemy mogli nadrobić ten stracony czas – mówił podekscytowany. – Pójdziemy razem na wspólne zakupy, do Starbucksa i wiele rzeczy będziemy mogli wreszcie robić wspólnie!

- Niall, ale… Jesteś pewien?

                Pokiwał energicznie głową. Zerwałam się z miejsca, obiegłam stół, by móc rzucić się na szyję chłopaka. Wreszcie dorósł do tej decyzji. Głęboko wierzyłam, że nasza miłość przetrwa wszystko. Nawet setki wściekłych, napalonych oraz rozwrzeszczanych fanek. Bo one przecież tak na dobrą sprawę się nie liczą. Najważniejsi jesteśmy my oraz to, co nas łączy.

- Kocham cię – wyszeptałam, składając na ustach blondyna namiętny pocałunek.

Jesteście ze mną? Przepraszam, że tak długo mi zajęło dodanie tutaj pierwszego rozdziału. Ale teraz idziemy do przodu :) Zostawiajcie komentarze i adresy Waszych blogów.